شب بود و روحم در سکوتی نوحه‌گر شد            فـرمـانروای سـیـنـه‌های شـعـله‌ور شد
چشمم که می‌بایست، شب را در نوردد            در خـیمه با طفلان گـریان همسفر شد

گـفـتــیــد: مـن بــیــمــار بــودم آه امـا            هر عضو من بر چشم شیطان حمله‌ور شد
من راز نامـحـدود بـودم گـرچه ذکـرم            در خطبه و شب نامه‌هاتان مختصر شد
من بـال‌هـایـی دارم از پــرواز مـانـده            خامـوشی ای در سیـنه از اعجاز مانده
زنـجـیـر می‌بـسـتـیـد دنـیـا را به دسـتم            نشـنـیـده بردم نبـض دریـا را به دستم
غـم! کور شد، دستـش گرفتم راه بردم            غـمـگـین‌تـرش، تا قـتـلـگـاه مـاه بـردم
می‌رفـتم اشکـم را در انـدوهی بکـارم            حـک شد درون جـهـل مـردم یادگـارم
شب را گرفتم در صدای خود فـشردم            هـفـتاد دم در جـلـجـتـای سجـده مُـردم
فـرصت نـدادم آتش از دسـتـش بروید            با سـایه‌ها راحـت دروغـش را بگـوید